ประสบการณ์การฝึกงาน

สวัสดีค่ะ ดิฉัน นางสาวกันณ์ญนิษล์ สวนทอง เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงรายค่ะ ได้มีโอกาสมาฝึกงานที่บริษัท World it engineering เพื่อนๆหลายคนในบริษัทก็ถามว่า เป็นคนเหนือทำไมถึงฝึกงานไกลบ้านจัง บอกเหตุผลเลยค่ะ ว่าทางคณะบังคับมาล้วนๆค่ะ เค้าบอกว่า เด็กบ้านนอกอย่างเราต้องหัดเข้ากรุงบ้าง จะได้ทันสมัยกับเขา แล้วความลำบากก็มาถึงค่ะ วันแรกที่ออกจากเชียงรายด้วยรถทัวร์ของสมบัติทัวร์ ออกจากบ้านมาตอนเย็นๆประมาณหกโมงค่ะ ตื่นเต้นมั้ย? ไม่เลยค่ะ ความรู้สึกแรกที่ก้าวขึ้นรถคืออยากจะกลับบ้านสุดๆ เพราะว่า คนเรามักกลัวในสิ่งที่ยังไม่รู้เสมอ แต่มักจะคิดไว้ตลอดเวลาว่า คนเราจำเป็นต้องเติบโต และก้าวเดินไปเสมอ ดังนั้น การได้ออกไปจากบ้านครั้ง เราย่อมมีประสบการณ์ครั้งแรกที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำที่เราต้องพบเจอ ซึ่งดิฉันก็มีประสบการณ์ครั้งแรกมาเล่าให้ฟังกัน

ขึ้นรถทัวร์ผิดครั้งแรก

เวลาประมาณตีหนึ่ง ดิฉันเดินลงจากรถทัวร์ด้วยความงัวเงีย พนักงานในรถแจ้งเตือนว่าถึงเวลากินข้าวแล้วค่ะ(ตอนตีหนึ่ง??) เรามีบัตรอาหารบริการพวกท่านนะคะ เดินลงไปด้วยความรู้สึกเหมือนตัวเองโดนเชื้อไวรัสซอมบี้เข้าทำร้าย เดินลงไปหยิบถ้วยก๋วยเตี๋ยว คีบสองคำหมดถ้วย เดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระให้เรียบร้อย เดินเป็นซอมบี้ผีน่ารักขึ้นไปบนรถทัวร์ สิ่งที่เห็นตอนแรกคือ ทำไมสีผ้าห่มไม่เป็นสีชมพู???? (-_-) เดินกลับลงมา มองเลขรถทัวร์ เอิ่ม…. ขึ้นรถผิดคัน ก้มหน้าก้มตาเหมือนคนทำผิด รีบเผ่นขึ้นรถของตัวเองก่อนจะนั่งลงที่นั่งเดิมแล้วคิดว่า ไม่เป็นไร มันมืดไม่มีใครจำหน้าได้ ซะเมื่อไร!!!!!! รถที่ดิฉันขึ้นผิดคัน มันจอดข้างๆกันค่ะ ทุกคนในรถมองหน้าดิฉันพร้อมส่งสายตาประมาณว่า “หึหึ…ขึ้นรถผิดคัน ขึ้นรถผิดคัน ขึ้นรถผิดคัน” เอิ่ม…. (-_-)

สัมผัสอากาศเมื่อกรุงครั้งแรก ณ หมอชิต

กรุงเทพฯ เมืองสวรรค์ฟ้าอมร อยากจะรู้ว่ามันจะดีอย่างที่เค้าพูดกันหรือเปล่า สิ่งแรกที่สัมผัสคือ อากาศ ลงจากรถทัวร์มา ตีห้าค่ะ แค่ยกกระเป๋าเดินข้ามไปอีกฝั่ง เหงื่อออกเหมือนไปวิ่งออกกำลังกายมาประมาณหนึ่งชั่วโมง แม่เจ้า! อากาศที่นี่ร้อนอบอ้าวมาก ต่างจากเมืองเหนือโดยสิ้นเชิง ถ้าเป็นตีห้าของเชียงราย ดิฉันยังห่มผ้าห่มอยู่เลย แม้จะเป็นหน้าร้อนก็ตามที รอไกด์ส่วนตัวมารับค่ะ ไปหอกัน รับรู้เลยว่า เสื้อกันหนาว ไม่มีประโยชน์ใดๆใน กทม.ค่ะ

ครั้งแรกกับ World it engineering

วันจันทร์ รีบตื่นตั้งแต่ตีห้าค่ะ เพราะจะได้แต่งตัวให้เรียบร้อย จะไปฝึกงานวันแรกต้องเรียบร้อยเข้าไว้ค่ะ และที่สำคัญ เราเป็นเด็กบ้านนอก เราไม่รู้ว่ารถ กทม.จะติดขนาดไหน เราไม่สามารถพยากรณ์ได้ว่า ต้องใช้เวลาซักกี่นาที และ เรา..คิดไปเองว่า บริษัทต้องเปิดแปดโมง (-_-) ออกหอพักมาตอน 7 โมง ขึ้นรถเมย์ ถึงหน้าบริษัทประมาณ 7 โมง 10 นาที บริษัทปิด…..
สิ่งแรกที่คิดคือ “เราคงมาเช้าเกินไป” งั้นไปทานข้าวเช้ากันก่อน ซัก 7โมงครึ่งบริษัทคงเปิดแล้วล่ะ ….. 7.30 น. บริษัทปิด……. -_-
รอค่ะ การรอคอยเท่านั้นที่ครองโลก แต่สิ่งที่ไม่ชอบเลยคือ สายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา กทม. เป็นเมืองแห่งการเคลื่อนไหว เป็นเหมือนเมืองที่ไม่มีวันหลับใหล เรา สาม คน ยืนนิ่ง ในขณะที่ทุกคนรอบตัว เคลื่อนผ่านไปเหมือนสายน้ำที่หลาก …รอ…… ร้อน…. อบอ้าว…. ควัน…. สายตากดดัน…..และ…แกร๊ก! ประตูบริษัทเปิดโดยคนข้างในค่ะ ดีใจมากกก พี่เค้าออกมาพร้อมกับฝากกุญแจไว้ แล้วเดินจากไป…. – -” เด็กบ้านนอกสามคนกับกุญแจบริษัท มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆค่ะ จนกระทั่งเกือบๆ 9 โมง เพื่อนๆทุกคนทะยอยเข้ามาในบริษัทกัน ทำความรู้จักกันเล็กน้อย และเริ่มทำงาน แบบเก้ๆกังๆ ด้วยความไม่รู้งาน สำหรับบริษัทนี้ สิ่งที่ได้รับคือ ประสบการณ์การทำงานมากมาย ทั้งออกนอกสถานที่ และ มิตรภาพ รอยยิ้มที่มีให้กัน มันก็มากพอที่จะกลบฝุ่นควัน และความวุ่นวายในเมืองใหญ่ได้พอดูเลยค่ะ  ไว้มีประสบการณ์ครั้งแรกอีกเมื่อไร จะกลับมาเล่าให้ฟังเลยนะค่ะ บ๊ายย บายยย

ขอขอบคุณภาพจาก : http://www.sombattour.com/html/air_conditionedtourcar2.php

by :  mallow