Mallow

สวัสดีค่ะ กลับมาพบกับเมลโล่อีกครั้งกับการแชร์ประสบการณ์การทำงาน ในบริษัท เวิลด์ไอที เมื่อนานมาแล้วก็เคยมาตั้งกระทู้เขียน แชร์ประสบการณ์ของเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่ต้องเข้ามาในเมืองกรุง เพื่อฝึกงาน เป็นด่านสุดท้ายก่อนที่จะจบปริญญาตรี เพื่อเป็นการหาประสบการณ์ให้ได้เยอะที่สุด เราจึงต้องระเห็ดจากถิ่นฐานเดิน ย้ายเข้ามาในเมืองใหญ่ …. (ทำให้นึกถึงคนแคระผลัดถิ่นในเรื่อง The hobbit)  เป็นการเปิดโลกทัศน์กับชีวิตในหลายๆเรื่อง เรื่องอะไรที่ไม่เคยรู้ เราก็ได้มาเรียนรู้ หลายๆอย่างที่เราสงสัย เราก็ได้กระจ่างแจ้ง ณ จุดๆนี้เลยทีเดียว ทำให้เรารู้ว่า สิ่งที่เราเรียนรู้กันในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ขึ้นชื่อว่า “ห้องเรียน” มันเป็นแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น ที่โลกภายนอกเป็นอยู่ ตลอดเวลาสี่เดือนที่ผ่านมา รู้สึกว่าการทำงานที่นี่ให้ความเป็นมิตรภาพมาก พี่ๆในบริษัทเป็นกันเอง ให้ความรู้มากมาย และเวลาก็ผ่านไปเร็วจนรู้สึกว่า นี่อีกแค่ไม่กี่อาทิตย์ เราก็จะได้หอบกระเป๋าขึ้นรถทัวร์กลับกันแล้ว และอีกหลายสิ่งที่สอนให้รู้ว่า เราเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กๆบนโลกใบใหญ่  มีความรู้อีกมากมายให้ค้นหา เพราะฉะนั้น จากที่รู้สึกว่า เราเป็นรุ่นพี่ให้มหาลัย เราเป็นที่พึ่งพาให้น้องๆได้ เรากลับรู้สึกตัวเล็กลงเมื่อเจอโลกที่ใหญ่กว่า จึงสอนให้เรารู้ว่า ไม่มีใครที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ และเก่งที่สุดบนโลกนี้ ขอบคุณ…ประสบการณ์ดีๆ   Post by Mallow  

สวัสดีคร้าาาา กลับมาพบกันอีกแล้ว ตอนนี้ก็มาฝึกงานที่ บริษัท เวิลด์ไอที เอ็นจิเนียริ่ง จำกัด ผ่านไปแล้ว 1 เดือนกับการฝึกงานนนน ต้องบอกเลยว่า คิดถึงบ้านมากมาย เพราะไม่ค่อยได้ไกลบ้านไปไหนเลย อย่างที่เคยบอกไปว่า กรุงเทพมหานคร เมืองฟ้าเมืองอมรที่เขาว่ากัน มีความเป็นอยู่ การเดินทางแตกต่างกันมากค่ะ วันนี้เลยขอเสนอหัวข้อ…… วินมอเตอร์ไซต์ วิ่งไกลไปนอกโลกกัน เชียงรายไม่ค่อยมีวินมอเตอร์ไซต์ค่ะ เพราะส่วนใหญ่ทุกคนก็มีรถเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แถมการจราจรก็ไม่ได้ติดขัดเหมือนในกรุงเทพฯ ดังนั้น วินมอเตอร์ไซต์ก็ไม่ค่อยจะจำเป็น จนมาเจอกับตัวที่กรุงเทพฯค่ะ จำได้ว่าวันนั้นรู้สึกรีบมาก จะไปทำธุระที่พงษ์เพชร ขึ้น Mrt ลาดพร้าวไปลง Mrt บางซื่อ โบกวินมอเตอร์ไซต์ไปคะ เพราะคิดว่าคงจะถูกกว่า เพราะมันคือมอเตอร์ไซต์ (ยังไงมันก็ต้องถูกกว่าแท็กซี่ละ) เจอ ผู้หญิงขับค่ะ เจ๊แกก็ถามว่า น้องจะไปลงไหน ไอ่เราก็บอกว่า พงษ์เพชรคะ เจ๊แกก็ยื่นหมวกกันน็อคให้ เราก็ใส่ค่ะ กลัวตำรวจเรียก คิดในใจว่า โชคดีแหะ … เจอผู้หญิงขับ แต่ว่า….. เปล่าเลยค่ะ เจ๊แกทั้งมุด ทั้งเบียด ทั้งปาดหน้า…

สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องประสบการณ์ รีวิวข่าวครั้งแรกกัน เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก เนื่องจากไม่เคยคิดว่าจะได้รีวิวข่าวหน้าหนึ่ง อะไรแบบนี้มาก่อน ซึ่งเราก็ไม่ได้เรียนมาทางนี้ การสื่อสาร ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เริ่มจากอะไรก่อน ควรว่างท่าทียังไง มันเบลอๆ ^_^ ถามเพื่อนร่วมงาน ทุกคนก็ออกอาการมึนๆ งงๆ เหมือนคนเมาค้างแล้วก็บอกว่า นั่นแหละๆ อ่านตามหน้าหนึ่งนะ เริ่มอ่านกันเลยยยยยยย สิ่งแรกที่เป็นคือ เขินนกล้องค่ะ รู้สึกแปลกๆที่มีกล้องตั้งอยู่ตรงหน้า แล้วถ่ายเราตลอดเวลา แล้วที่รู้สึกไม่พร้อมก็คือ การที่เรามองกระดานเพื่ออ่านสคริป มันทำให้คลิปที่ออกมา ดูไม่ค่อยดีเท่าไร เหมือนเราไม่สนใจกับกล้องที่กำลังถ่ายอยู่ แต่ก็เป็นวันแรกค่ะ ตื่นเต้นดี ไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาก่อน เพราะตอนที่อยู่มหาวิทยาลัย ไม่เคยได้ทำรายการอะไรแบบนี้ เพราะทำแต่เขียนโปรแกรม วันๆแทบไม่ได้พูดกับใครเลย รู้สึกดีค่ะ ที่ได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ ทำอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยได้ทำบ้าง เพราะเริ่มรู้สึกเบื่อกับการนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทั้งวัน มาฝึกงานที่ เวิร์ล ไอที ทำให้ได้ประสบการณ์ใหม่ๆเยอะเลยค่ะ ^_^   By : mallow

สวัสดีค่ะ ดิฉัน นางสาวกันณ์ญนิษล์ สวนทอง เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงรายค่ะ ได้มีโอกาสมาฝึกงานที่บริษัท World it engineering เพื่อนๆหลายคนในบริษัทก็ถามว่า เป็นคนเหนือทำไมถึงฝึกงานไกลบ้านจัง บอกเหตุผลเลยค่ะ ว่าทางคณะบังคับมาล้วนๆค่ะ เค้าบอกว่า เด็กบ้านนอกอย่างเราต้องหัดเข้ากรุงบ้าง จะได้ทันสมัยกับเขา แล้วความลำบากก็มาถึงค่ะ วันแรกที่ออกจากเชียงรายด้วยรถทัวร์ของสมบัติทัวร์ ออกจากบ้านมาตอนเย็นๆประมาณหกโมงค่ะ ตื่นเต้นมั้ย? ไม่เลยค่ะ ความรู้สึกแรกที่ก้าวขึ้นรถคืออยากจะกลับบ้านสุดๆ เพราะว่า คนเรามักกลัวในสิ่งที่ยังไม่รู้เสมอ แต่มักจะคิดไว้ตลอดเวลาว่า คนเราจำเป็นต้องเติบโต และก้าวเดินไปเสมอ ดังนั้น การได้ออกไปจากบ้านครั้ง เราย่อมมีประสบการณ์ครั้งแรกที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำที่เราต้องพบเจอ ซึ่งดิฉันก็มีประสบการณ์ครั้งแรกมาเล่าให้ฟังกัน ขึ้นรถทัวร์ผิดครั้งแรก เวลาประมาณตีหนึ่ง ดิฉันเดินลงจากรถทัวร์ด้วยความงัวเงีย พนักงานในรถแจ้งเตือนว่าถึงเวลากินข้าวแล้วค่ะ(ตอนตีหนึ่ง??) เรามีบัตรอาหารบริการพวกท่านนะคะ เดินลงไปด้วยความรู้สึกเหมือนตัวเองโดนเชื้อไวรัสซอมบี้เข้าทำร้าย เดินลงไปหยิบถ้วยก๋วยเตี๋ยว คีบสองคำหมดถ้วย เดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระให้เรียบร้อย เดินเป็นซอมบี้ผีน่ารักขึ้นไปบนรถทัวร์ สิ่งที่เห็นตอนแรกคือ ทำไมสีผ้าห่มไม่เป็นสีชมพู???? (-_-) เดินกลับลงมา มองเลขรถทัวร์ เอิ่ม…. ขึ้นรถผิดคัน ก้มหน้าก้มตาเหมือนคนทำผิด รีบเผ่นขึ้นรถของตัวเองก่อนจะนั่งลงที่นั่งเดิมแล้วคิดว่า ไม่เป็นไร มันมืดไม่มีใครจำหน้าได้ ซะเมื่อไร!!!!!! รถที่ดิฉันขึ้นผิดคัน มันจอดข้างๆกันค่ะ ทุกคนในรถมองหน้าดิฉันพร้อมส่งสายตาประมาณว่า “หึหึ…ขึ้นรถผิดคัน…